روز بیست و سوم...

برای هر روز خداوند را به یکی از نام‌هایش نیایش می‌کنیم.شرح آن نام مبارک را توصیف می‌خوانیم.همین طور چند آیه از کتابش قرآن. و برای هر روز عبارتی از امیرمومنان، و مناجاتی کوتاه از زبان روزه‌داران به درگاه او...

روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان

یا من یا من عذابه عدل (ای آنکه عذابش عدل است) : خداوند، از آنجا که هر شیء را در وضعیت خود قرار می‌دهد عادل است پس حق هر صاحب حقی را ادا می‌کند. باید دانست که عذاب هر عذاب شونده‌ای، همانا عین عمل و تجسم همان عمل است. پس عدالت که عطای حق هر صاحب حق و قرار دادن هر شیء در وضعیت خود است. پس عین عمل هر کس را نصیب همان کس می‌کند و عین زشتی، نصیب فرد زشتکار می‌شود و این عین عدالت اوست. اما خداوند، رحمتش بر غضبش سابق است و دعای مضطران را پاسخ می‌گوید، ناامیدی از رحمت و مغفرت کفر است.

***

جزء بیست و سوم: آیا انسان نمى‏داند که ما او را از نطفه‏اى بى‏ارزش آفریدیم؟! و او (چنان صاحب قدرت و شعور و نطق شد که) به مخاصمه آشکار (با ما) برخاست! (77)

و براى ما مثالى زد و آفرینش خود را فراموش کرد و گفت: «چه کسى این استخوانها را زنده مى‏کند در حالى که پوسیده است؟!» (78)

بگو: «همان کسى آن را زنده مى‏کند که نخستین بار آن را آفرید; و او به هر مخلوقى داناست! (79)

همان کسى که براى شما از درخت سبز، آتش آفرید و شما بوسیله آن، آتش مى‏افروزید!» (80)

آیا کسى که آسمانها و زمین را آفرید، نمى‏تواند همانند آنان ( انسانهاى خاک شده) را بیافریند؟ ! آرى (مى‏تواند)، و او آفریدگار داناست! (81)

فرمان او چنین است که هرگاه چیزى را اراده کند، تنها به آن مى‏گوید: «موجود باش!»، آن نیز بى‏درنگ موجود مى‏شود! (82)

پس منزه است خداوندى که مالکیت و حاکمیت همه چیز در دست اوست; و شما را به سوى او بازمى‏گردانند! (83) (یاسین)

***

ای بندگان خدا! به نادانی‌های خود تکیه نکنید و تسلیم هوای نفس خویش نباشید که چنین کسی بر لبه پرتگاه قرار دارد و بار سنگین هلاکت و فساد را بر دوش می‌کشد (خطبه 105 نهج‌البلاغه)

***

اگر آزار است، همه از تو باشد؛ که تو کسی را بی‌دلیل آزار نمی‌دهی. تو که مهربانی و ما را از بیشتر  و بهتر می‌شناسی و از خودمان دلسوزتر و حتی مهربان‌تر هستی.. تو که حتی وقتی من حواسم به خودم نیست از من غافل نمی‌شوی. تو که بی‌صدا مراقبت می‌کنی از ما و بی‌صدا روزی می‌رسانی به ما و بی‌صدا ما را از هر بلا حفظ می‌کنی.

تو که پیش از عذاب آن همه صبر می‌کنی. صبر می‌کنی و صبر می‌کنی و صبر می‌کنی آن قدر که کسانی بدگمان می‌شوند.. تو اگر عذاب کنی بعد از این همه صبر و این همه شفقت، شک ندارم که عذابت عین عدل است.. عذاب را از ما دور کن اما اگر شایسته‌ی عذاب شده‌ایم، اگر عذاب است، همه از تو باشد که عین عدل است.

***

خدایا!

قبح گناه را در نگاه‌مان نریز! و ما را گرفتار توجیه و تلبیس شیطان مساز آنچنان که وجدان‌مان معطل بماند و حقیقت از ما روی بگرداند...