1-    اگه از هر کدوم از ما بپرسند کارهای نیکی که باعث رسیدن به قرب خداوند میشه رو نام ببرید همه‌ می‌تونیم موارد بسیار زیادی رو نام ببریم؛ انجام واجبات،ترک محرمات، نیکی به والدین، گفتن ذکر،زیارت قبور ائمه(ع)، کمک به دیگران، رعایت قوانین اجتماعی، دستگیری از محرومان و هزاران هزار مورد دیگر. در مورد گناهان هم همین‌طور، خیلی راحت می‌تونیم لیست بلند بالایی از گناهانی که باید ترک کنیم رو تهیه کنیم.

2-    کتابی با عنوان «برنامه سلوک» رو ورق میزدم. این کتاب توصیه‌های شفاهی و کتبی عارفان بزرگ شیعه مانند علامه حلی، سید بن طاووس،ملا احمد نراقی، آیت‌الله بهجت، آیت الله حسن زاده آملی و ... درباره «سلوک الی‌الله»  در خودش داشت، یک جوری انگار از این بزرگواران سوال میشد که «ما چه کنیم که مانند شما بشویم». مثلاً به این توصیه‌های آیت الله بهجت توجه کنید: «به آنچه می دانید عمل کنید و آنچه نمی دانید احتیاط کنید تا روشن شود و اگر روشن نشد بدانید که بعض معلومات را زیر پا گذاشته اید، طلب موعظه از غیر عامل، محل اعتراض است و قطعا مواعظی را شنیده اید و می دانید، عمل نکردید و گرنه روشن بودید.» یا «از واضحات است که خواندن قرآن در هر روز، و ادعیه مناسبه اوقات و امکنه در تعقیبات و غیر آنها، و کثرت تردد در مساجد و مشاهد مشرفه، و زیارت علما و صلحا و همنشینی با آنها، از مرضیات خدا و رسول است و باید روز به روز مراقب زیادتی بصیرت و انس به عبادت و تلاوت و زیارت باشد. و برعکس کثرت مجالست با اهل غفلت، مزید قساوت و تاریکی قلب و دوری از عبادات و زیارات است؛ از این جهت است که احوال حسنه حاصله از عبادات و زیارات و تلاوتها، به سبب مجالست با ضعفا در ایمان، به سوء حال و نقصان مبدل می¬شوند؛ پس مجالست با ضعیف الایمان در غیراضطرار و برای غیرهدایت آنها، سبب می شود که ملکات حسنه خود را از دست بدهد، بلکه اخلاق فاسده آنها را یاد بگیرد. » یا «بارها گفته ام و بار دیگر می گویم: کسی که بداند هر که خدا را یاد کند خدا همنشین او است احتیاج به هیچ وعظی ندارد. می داند چه باید بکند و چه باید نکند، می داند که آنچه را می داند باید انجام دهد و آنچه که نمی داند باید احتیاط کند.» بقیه این بزرگواران نیز جملات و توصیه‌هایی در همین مایه‌ها داشتند.

3-    نکته‌ای که خیلی توی چشم من اومد این بود که تقریباً هیچ کدوم از این توصیه‌ها چیز جدیدی برای ما نداشت، یعنی مواردی نبودند که ماها ازش چیزی ندونیم و برامون تازگی داشته باشه. همه ما میدونیم اگه این کارها رو بکنیم(نکنیم) درجه‌مون نزد خدا بالاتر میره ولی ... . همه ما آیت‌الله بهجت هستیم،همه ما علامه حلی هستیم. همه ما همون «عالمانی» هستیم که قدر و منزلت‌شون رو پیش خدا میدونیم فقط با این تفاوت که اهل عمل نیستیم.«عملی» بودن همیشه بد نیست! از خدا بخواهیم که در این ماه رمضان که اولین روزش رو گذروندیم کمک‌مون کنه عملی بشیم.

پ.ن.1: در اصول کافی به سند صحیحی از خثیمه آمده که گفت:« برای خداحافظی خدمت امام ابوجعفر باقر (ع) شرفیاب شدم، آن حضرت فرمود: ... ای خثیمه، به دوستان ما ابلاغ کن که ما از (عذاب) خداوند چیزی از آنها دور نمی‌کنیم جز با عمل (خودشان) و آنها به ولایت ما نمی‌رسند مگر با پرهیز از گناه...» (اصول کافی،ج2،ص‌175)

پ.ن.2: من باز هم تهدید میکنم(!)، کسی که این سطور رو میخونه، اگه در این ماه عزیز  به وظیفه‌اش که دعا برای من و بقیه باشه عمل نکنه اون دنیا پاش گیره! از ما گفتن،دیگه خود دانید!

پ.ن.3: دیروز یازده مرداد بود...  چیزی هم تا نوزدهم مرداد نمونده.خاطره‌انگیزترین روزهای زندگی من...امروز در سالگرد اون سفر به یادماندنی هدیه‌ای بزرگ دریافت کردم.گفتنش بمونه تا قطعی شدنش!