۳۴- این چند سانتی‌متر...

به این عکس نگاه کنید...

داشتم از کنارش رد میشدم که توجهم رو جلب کرد.گلی بود که برای تولدم خریده بودند. وایستادم و نگاهش کردم...نمی‌دونم چقدر داشتم تماشا می‌کردم ولی همین رو می‌دونم که داشتم به یکی از آیات خدا درباره معاد نظاره می‌کردم. می‌بینید، فاصله تولد (غنچه‌های نشکفته) با مرگ (گل‌های پژمرده) چقدر کمه؟ یه سوال مهم‌تر، ما داریم طی این چند سانتی‌متر چه می‌کنیم؟ چقدر از کارهایی که می‌کنیم برای مقصد این فاصله هست؟اصلاً  ما کجای این فاصله هستیم؟

*  در راه هر کدام از شما نشانه هایی گذاشته اند، پس با نشانه ها راه را پیدا کنید. (امام علی (ع))

پ.ن1: بعد از مدت‌ها امشب رفتم مسجد. رسم این بود که بعد از نماز اول و سه صلوات، دعای فرج بخونند اما امشب بعد از صلوات با صدای به مراتب بلندتر شروع کردند به تکبیر و مرگ بر آمریکا و ... . بعدش هم نافله! ما که همیشه آخرین دعامون فرج آقا بود، اونهم پرید... . خدا صبرت بده امام عزیز با مدعیانی مثل ما!

پ.ن.2: دوستی می‌گفت بزرگواری خدا رو عشقه! هر وقت گناه می‌کنم خدا اون روز نعمت‌هاشو بیشتر به رخم میکشه، انگار می‌خواد بگه ببین تو درحق من چه می‌کنی و من در حقت چه می‌کنم.من گفتم کجای کاری، خدا لقب تائب (توبه کننده) رو به ما داده و به خودش توّاب(بسیار توبه کننده). می‌دونی یعنی چی؟ یعنی هر توبه(بازگشت) تو بین دو توبه خداست.تو گناه می کنی و اون شوق بازگشت به سوی خودش رو به دلت می‌اندازه(توبه اول) بعدش تو توبه می‌کنی و با رقت قلب او را می‌خوانی، حالا نوبت اونه که با آغوش باز توبه‌ات رو بپذیره(توبه دوم).اینه فرق تائب و توّاب. از اوستا کریم کمتر از این نباید انتظار داشت.

پ.ن.3: هر روز که می‌گذره ضربان قلبم تندتر میشه... میعاد دوباره نزدیکه... فقط   ۵۲روز صبر کن امین، فقط ۵2 روز...