روز بیست و دو...

برای هر روز خداوند را به یکی از نام‌هایش نیایش می‌کنیم.شرح آن نام مبارک را توصیف می‌خوانیم.همین طور چند آیه از کتابش قرآن. و برای هر روز عبارتی از امیرمومنان، و مناجاتی کوتاه از زبان روزه‌داران به درگاه او...

روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان

یا من اضحک و ابکی (ای آنکه می‌خنداند و می‌گریاند) : در مجمع‌البیان آمده است که سبب خنده و گریه، شادی و غم به واسطه‌ی فعل خداوندی است و گفته می‌شود اهل بهشت را در بهشت می‌خنداند و اهل دوزخ را در دوزخ می‌گریاند و گفته می‌شود درختان را از برگ‌های رویانده شده می‌خنداند و ابرها را از باران می‌گریاند و مطیع خود را به رحمت خود می‌خنداند و عاصی و سرکش را با عذاب خود می‌گریاند.

***

جزء بیست و دوم: و مردى (با ایمان) از دورترین نقطه شهر با شتاب فرا رسید، گفت: «اى قوم من! از فرستادگان (خدا) پیروى کنید! (20)

از کسانى پیروى کنید که از شما مزدى نمى‏خواهند و خود هدایت یافته‏اند! (21)

من چرا کسى را پرستش نکنم که مرا آفریده، و همگى به سوى او بازگشت داده مى‏شوید؟! (22)

آیا غیر از او معبودانى را انتخاب کنم که اگر خداوند رحمان بخواهد زیانى به من برساند، شفاعت آنها کمترین فایده‏اى براى من ندارد و مرا (از مجازات او) نجات نخواهند داد! (23)

اگر چنین کنم، من در گمراهى آشکارى خواهم بود! (24)

(به همین دلیل) من به پروردگارتان ایمان آوردم؛ پس به سخنان من گوش فرا دهید!» (25)

(سرانجام او را شهید کردند و) به او گفته شد: «وارد بهشت شو!» گفت: «اى کاش قوم من مى‏دانستند... (26)

که پروردگارم مرا آمرزیده و از گرامى‏داشتگان قرار داده است!» (27) (یاسین)

***

ای مالک! من تو را به سوی شهرهایی فرستادم که پیش از تو دولت‎های عادل یا ستمگری بر آن حکم راندند و مردم به کارهای تو چنان می‎نگرند که تو در کارهای حاکمان پیش از خود می‎نگری، و درباره تو آن می‎گویند که تو نسبت به زمامداران گذشته می‎گویی (نامه امیرالمومنین(ع) به مالک اشتر نخعی)

***

آدم هزار حال دارد از خنده تا گریه.خنده از قهقهه هست تا تبسم  گریه از فرو غلطیدن یه قطره اشک بی صدا هست تا ضجه زدن و خون گریستن. میانشان بسیار چیزها است. یکیش سکوت، سکوت محض که استخون سوز می شود گاهی. و این همه بدست کیست؟ آنکه بد کند، باید بسیار بگرید و کم بخندد. این عاقبتی است که تو برای بدکاران مقدر کرده‌ای.(از این پس به تاوان آنچه کرده‌اند، کم بخندند و بسیار بگریند...توبه-82) نگذار ما چنین شویم. سخت است حرف زدن با کسی که نگفته را می‌داند. سخت است حرف زدن با کسی که چیزهایی از من می‌داند که خودم نمی‌دانم. وقتی من را می‌آفریدی، چه در طینتم کردی که گریه را دوست نمی‌دارم و خنده را می‌پسندم؟ چه در طینتم کردی که خنده‌ی فراموشی را، قهقه را، خنده‌ی نبودن را دوست ندارم؟ به من رخصت خنده بده؛ خنده‌های خوب. به من فهم گریه بده؛ گریه‌های خوب...

***

خدایا!

مباد که چنان به خواب غفلت رویم که هیچ فریادی بیدارمان نکند و چنان مست قدرت شویم که هیچ سیلی‌ای هشیارمان نسازد...