۱۸- هالیوود و آخرالزمان (بخش اول)

سال‌ها برای من سوال  شده بوده که چطور شد بعد از رحلت پیامبر (ص) و اون هم با گذشت زمان بسیار اندک مردم اینطوری با اهل بیت پیامبر (ع) رفتار کردند. این سوال تو ذهنم بود تا وقتیکه این هجمه سنگین به بیت امام خمینی (ره) رو در جریانات اخیر دیدم... حتی نگذاشتند مراسم شب‌های احیا در حرم امام (ره) برگزار بشه. اینجا بود که جواب سوالم رو گرفتم و به این جمله که تاریخ تکرار میشه ایمان آوردم...

در این جور مواقع این آیه خیلی آرومم میکنه:

"وَسَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ "

*****

بگذریم، بالاخره آقای وطن دوست زحمت کشیدند و بخش اول مطلبی رو که قول داده بودند فرستادند. دیگه به همت ایشون برمیگرده که بخش‌های دیگه رو کی دست من برسونند!

(...) بنا به دستور ع.ر.و این جمله سانسور شد!

جهت رعایت امانت عین نوشته ایشون تقدیم شما میشه:

سلام!

امین از من خواسته بود که یه پستی رو در مورد هالیوود و آرماگدون(آخرالزمان) داشته باشیم.من هم قبول کردم و سعی کردم تا حد توان ساده و به زبون خودمون بنویسم که همه احساس راحتی بکنن و تلقی یه مقاله آنچنانی از او نداشته باشند.

بیشتر به یک جوک شبیه اگر فکر کنیم که انتخاب شدن شدن  موضوع آرماگدون بعنوان خوراک برای فیلمهای سینمایی در دوره حاضر ،امری تصادفی  یا سلیقه ای ست.با نگاهی عمیقتر متوجه خواهیم شد که تفاوت سینمای "تو گلی!من گلترم!" ایران با سینمای هدفمند و جهتدار غرب تا بکجاست.

همه در مورد امانیسم میدونیم!نه!...حداقل اسمش رو شنیدیم.انسان محوری!

یعنی انسان میشه و معیارو میزان، همه چیز با اون و نیازهاش سنجیده  میشه.حتی دین و حتی خدا!انسان میشه خط کش و قد خدا رو با او ن میسنجند! این امانیسم ولد نامشروعی داره باسم "مدرنیته" ! که مدتیه توی کشور ما انواع و اقسامش اومده! (البته 99% ژست مدرنیته وارد شده و 1% هم چنتا جزوه و ورقپاره از متن مدرنیته).که شعار های بظاهر زیبایی میداد که تا الان هیچ جا اجرا نشده بجز برای افراد خاص!

مکتبهای مختلفی مثل مارکسیسم ،سوسیالیسم،لیبرالیسم و ناسیونالیسم از بستر همین مدرنیته و امانیسم قد علم کردن که هر کدوم بسمتی رفت و هر جامعه ای  یک یا ترکیبی از چند تا از اینا رو بعنوای مبنای کار خودش اختیار کرد.مثلا:

نازی ها و فاشیست های المان :ناسیونالیزم+سوسیالیسم

شوروی بعد از حکومت تزاری:مارکسیسم

میان پرده:

کوسه یک ماهی زنده زا هست که تعداد زیادی تخم میگذاره و تو شکمش نگهداری میکنه.بچه کوسه ها توی شکم مادر از تخم در میان و از همدیگه تغذیه میکنن که نهایتا یکی از اونا که از همه قویتره از بطن مادر متولد میشه.

مدرنیته رو کوسه ماهی مادر در نظر بگیرید و مکتبهای ذکر شده رو بچه کوسه های توی شکم مادر!

حالا این بچه کوسه ها با هم میجنگن و همدیگه رو میخورن!

همونطور که مارکسیسم و سوسیالیزم و ناسیونالیزم و لیبرالیسم با هم در افتادن و همدیگه رو حذف کردن که در نهایت لیبرالیسم زنده موند و خودش رو بعنوان یکه تاز اندیشه بشری معرفی کرد.این جا بود که فرانسیس فوکویاما( فیلسوف و استاد ژاپنی تبار دانشگاه جانز هاپکینز امریکا ) نظریه "پایان تاریخ " و "پایان اندیشه بشری" را در کتاب " The End of History and the Last Man" به دنیا معرفی کرد.بطوری که برنامه برنامه  ارائه شده توسط لیبرالیسم (اباحی گری) ،آخرین نسخه ای است که برای بشر نوشته شده است و نیاز وی را برطرف میکند.

در این حین استراتژیستی بنام "ساموئل هانتینگتون" نظریه" برخورد تمدن ها" رو مطرح کرد که بسیار مورد توجه جامعه غرب قرار گرفت.در این نظریه تمدن اسلام در مقابل تمدن غرب قرار گرفت که حذف یکی از این دو اجتناب ناپذیر است.

در غرب زمان این برخورد را آخر الزمان  نامیدند و به طمع جلو انداختن این واقعه،پیروز شدن و همسو کردن اذهان عمومی برای پیروزی در این جنگ افتادند .

برای نیل به این منظور اقداماتی اجام شده که یکی خوراک دهی از طریق رسانه و سینما ست.

بقول آقای ده نمکی :ادامه دارد...؟ :دی

آرماگدون (به انگلیسی: Armageddon، عبری: מגידו) به «کوه مجیدو » (Magiddo) اطلاق می‌شود که در ۹۰ کیلومتری اورشلیم و ۳۱ کیلومتری جنوب غربی شهر کنونی حیفا وافع است.

این کوه شامل منطقه‌ای ست که از نظر باستانشناسانه اهمیت زیادی دارد.

آرماگدون نام مکانی ست که در انجیل جدید ارزش نمادینه داشته و تنها یکبار در بخش آپوکالیپس فصل ۱۶ آیهٔ ۱۶ آمده و به این مفهوم است که در آینده این مکان شاهد حادثه‌ای خارق العاده خواهد بود. «از معبد صدایی مهیب برخواست که به هفت فرشته چنین می‌گفت: بروید و هفت جام خشم خداوند را بر زمین بریزید...» آرماگدون محل تجمع پادشاهان شرق خواهد بود. ششمین فرشته جام خود را روی فرات می‌ریزد تا آنرا خشک کرده و راه پادشاهان شرق را هموار سازد. آرماگدون مکان نمادین نبرد خیر و شر و جلوه گاه خشم خداوند(فصل ۶ از آپوکالیپس آیهٔ ۱۲) خواهد بود.

 ادامه دارد...

 پی نوشت:ما منتظر دومیش هستیم!

۱۷- هیچ وقت فراموشش نمی‌کنم...

باز هم جمعه‌ای دیگر از راه رسید:

آسمان وقف نگاهت گل من

                                         مانده‌ام چشم به راهت گل من

هر کجا هستی و باشی گویم

                                         که خدا پشت و پناهت گل من

***

شب ولادت با سعادت آقا امام سجاد (ع) بود.بعد از نماز عشا توی حیاط مسجدالنبی (ص) با بچه‌ها نشسته بودیم.هر کدام از بچه‌ها مشغول عبادتی بود. من هم کتابچه "ادعیه عمره دانشجویی" رو باز کرده بودم ومشغول خواندن دعا بودم.توی حالات خوشی بودم (همه دوستانی که مشرف شده‌اند درکش کرده‌اند) که فکری مشغولم کرد. پیش خودم گفتم خدایا! نکنه وقتی برگشتیم این حالات رو فراموش کنیم، عهدهایی که با تو بستیم رو یادمون بره.نکنه... .با خودم گفتم حتماً این کتابچه رو توی جانمازم  در منزل می‌ذارم تا همیشه به یاد دوران عمره‌ام و حالات خوش معنویش باشم. اینطوری شاید این لحظات رو کمتر فراموش کنم. نیم ساعت بعد یکی از بچه‌ها پیشنهاد داد برویم در ورودی قبرستان بقیع و به مناسبت ولادت آقا امام سجاد (ع) بین مردم شکلات پخش کنیم.فقط دو تا شکلات باقی مونده بود که یک آقای عرب با بچه کوچکش جلو آمد و مابقی شکلات‌ها رو برداشت و صلواتی فرستاد. معلوم بود از ما خوشش اومده. بحث رو باز کرد و کمی با هم گفتگو کردیم.گفت از شیعیان یکی از شهرهای عربستان هست (شهرشون رو به خاطر ندارم)، چون شهرشون 10 ساعت تا مدینه فاصله داره زیاد نمی‌تونه اینجا بیاد. در حین صحبت‌هامون چشمش افتاد به کتابچه‌ای که در دستان من بود و گفت در عربستان کتاب‌های ادعیه زیاد پیدا نمی‌شه و از من خواست که کتابچه رو بهش بدم.بعد از اینکه نگاهی بهش کرد و چند صفحه رو ورق زد گفت عجب کتاب خوبیه، امکانش هست من اینو داشته باشم؟ یاد چند دقیقه پیش و افکارم افتادم ولی چاره‌ای نبود و من توی رودربایستی کتابچه رو بهش دادم.بعد از مدتی از هم خداحافظی کردیم و ما هم رفتیم هتل برای استراحت.

 دوساعت مانده به اذان صبح از خواب بیدار شدیم و آماده رفتن به مسجد شدیم. بچه‌ها زودتر از من رفته بودند پائین و منتظر من بودند. لباس‌هایم را که پوشیدم چشمم افتاد به میز کنار تخت که همیشه قرآن و کتابچه ادعیه رو آنجا می‌گذاشتم.دیدم که کنار قرآنم کتابچه ادعیه هم هست! با خودم گفتم ای داد بیداد، اشتباهی دیشب کتابچه یکی از بچه‌ها رو برداشتم و دادم به اون بنده خدا! قرآن و کتابچه رو توی ساک دستی گذاشتم و رفتم پائین.بچه‌ها رو که دیدم گفتم شرمنده، مثل اینکه من دیشب اشتباهی کتاب دعای یکی از شما رو برداشتم. بچه‌ها با تعجب منو نگاه کردند و گفتند ولی کتابچه‌های دعای همه‌مون پیش خودمونه. من که گیج شده بودم گفتم مطمئنید؟ اونها کتابچه‌هاشون رو نشونم دادند و گفتند ایناهاش! گفتم پس حتماً برای یکی از بچه‌های کاروانه که اومده اتاق ما و اینو جا گذاشته. بچه‌ها گفتند اصلاً کسی از اول سفر توی اتاق ما نیومده.

اتفاقی رو که افتاده بود رو باور نمی‌کردم. کتابچه رو باز کردم؛من برای اینکه کتابچه‌ام با بچه‌ها قاطی نشه گوشه یکی از صفحاتش رو تا کرده بودم.به صفحه مورد نظر که رسیدم خشکم زد: دقیقاً همون صفحه به همون میزان تا خورده بود. خدای من! چه اتفاقی افتاده بود، مثل اینکه خدا حرف دلم رو شنیده بود و بعنوان یک هدیه گران‌بها کتابچه رو بهم برگردونده بود... .

این خاطره ویژه‌ام رو براتون گفتم تا به همه بگم خدا در هر لحظه پیش ماست و این مائیم که از خدامون دور می‌شیم.خدایا! توفیقی بده که همیشه احساس کنیم در پیشگاهت هستیم، همیشه آگاه باشیم که در محضرت هستیم.

الهی...گاهی...نگاهی

***

آخ دلم چقدر هوایی شده، برای اینکه با حال و هوای خودم شریکتون کنم چندتا از عکس‌هام رو براتون می‌ذارم:

این عکسم رو خیلی دوست دارم،خیلی(چفیه رو به حساب بسیجی بودن نذارید! اونجا برای فرار از آفتاب خیلی به درد می‌خورد):

این گنبد و اون قبرهای بی گنبد... :

و اما کعبه دل‌ها... با تمام وجودم معنی "بلد امن" رو درک کردم.برای هیچ کجا به این اندازه دلم تنگ نخواهد شد:

۱۶- تامل...

جمعه‌ها همیشه روزهای خاصی برای من بوده و هست.اصلاْ یک حال و هوای دیگه‌ای داره.این حس رو فقط من دارم یا شما هم همین طوری هستید؟

(پست آخر تخته پاک کن رو حتماً بخونید)

***

توی عالم خودم بودم که یکدفعه یک چیزی به ذهنم رسید.خودم رو جای صاحب امروز گذاشتم:

بعضی از دوستانم بعضی اوقات "زنگ" می‌زنند و کلی اظهار ارادت می‌کنند ولی یه مدت زیادی هیچ خبری ازشون نمیشه؛ نه سلامی نه احوال پرسی نه... .حتی دریغ از یک "دعای" خشک و خالی!

بعضی‌های دیگه هم فقط موقعی که گرفتاری دارند می‌آیند سراغم و بعد اینکه کمک شون کنم حتی نمی‌یان برای تشکر... .

فقط عده‌ی کمی هستند که مانند "یک دوست" برام هستند.

پیش خودم گفتم اگه من جای آقا بودم با این رفقای نیمه راه چی کار می‌کردم؟! از خودم خیلی خجالت کشیدم...

***

یک لحظه تامل:

رفته بودم قبرستان شهر خودمون؛  عید دیدنی پدربزرگ و مادربزرگ. موقعی که پدربزرگم مرحوم شد در آخرین ردیف دفنش کرده بودند ولی حالا در حدود بیست ردیف به ردیف‌های قبرستان اضافه شده بود.خدای من! چقدر ما مرگ رو دور از خودمون می‌بینیم و چقدر او به ما نزدیکه؛ بانگ "الرحیل" رو می‌شنوی؟

شروع کردم به قدم زدن... ، انگار کل قبرستان دارند به تو نگاه می‌کنند(در مراغه معمولاً عکس درگذشتگان رو روی سنگی در بالای قبر حکاکی می‌کنند). امین! امین! این چهره‌های ملتمس فاتحه رو می‌بینی؟  تو زنده‌ای یا اونها؟ (مردم خوابند، وقتی که می‌میرند بیدار می‌شوند،پیامبر اکرم(ص)). تو می‌شنوی یا اونها؟ تو می‌بینی یا اونها؟تو...

همین طور پائین می روم، به سمت قبرهایی که در ردیف‌های اول دفن شده‌اند.اینجا دیگه از سنگ قبرهای زیبا خبری نیست.اکثرشون شکستند.فکر کنم اینها رو کسانی دفن کرده‌اند که حالا در ردیف‌های بالا خودشون در جایگاه ابدی‌شون خوابیده‌اند... یا نه، شاید هم دیگه فراموش شده‌اند و کسی سراغ‌شون رو نمی‌گیره. گذر زمان عکس‌ها رو اینقدر رنگ پریده کرده که تقریباً قابل شناسایی نیستند.

این سرنوشت ماست، خواهی یا نخواهی.پس چه خواهی کرد؟

راستش این نوشته رو می‌خواستم در پست قبل بذارم ولی گفتم حالا عید فطره، بی‌خیال! سال‌هاست دارم می‌گم بی‌خیال...!