102- این فاصله کوتاه...

1-  تلویزیون رو روشن کردم. بعد از چند دقیقه پیام بازرگانی یک برنامه زنده شروع شد. (اسمش خاطرم نیست) دوربین روی مجری زوم کرده بود ولی انگار مجری محترم که مشغول تنظیم میکروفون روی کتش بود اصلاً حواسش نبود که برنامه شروع شده!  بعد از چند ثانیه وقتی به یکباره متوجه شد که روی آنتن هست هول شد و سریع خودش رو جمع و جور کرد و شروع کرد به سلام و احوالپرسی از بینندگان!

برای همه‌مون صحنه آشنایی هست و شاید هم عادی... اما بزرگ‌مردی درس خوبی از این صحنه بهم داد. می‌گفت:«رفقا! ساده‌ترین تعریف تقوای الهی همین صحنه هست! اینکه «بدونی همیشه در جلوی دوربین خدا هستی» و خداوند همیشه حیّ و حاضر ناظر کوچکترین اعمال توست. اکثر ما از این نکته غافل هستیم و میشیم همون مجری که حواسش نیست روی آنتن هست، مشغول کار خودمون هستیم نمی‌فهمیم «دارند ما رو نگاه می کنند» و «این تصاویر ضبط میشه!» اما اگه همیشه حواس‌مون باشه، این همون تقواست! به همین سادگی!»

2-  می‌گفت:« وقتی سر به سجده اول می‌گذاری و تسبیح خدا رو میگی، به یاد بیار که در عالم ذر (عالمی که همه‌مان به صورت ذره‌ای از خاک بودیم ) به وحدانیت خدا شهادت دادی و تسبیح او را گفتی. سپس وقتی سر از سجده برمیداری تا وقتی که به حالت نشسته میرسی به یاد بیاور که این اوج گرفتن در این زمان کوتاه یادآور تولد  و برآمدنت از خاک

 خاک تا اوج دوران جوانی(40 سالگی) است. بعد از آن در سجده دوم وقتی در همان زمان کوتاه از اوج به سمت خاک میروی به یاد بیاور که در نیمه دوم عمرت به تدریج از خلقتت کاسته می‌شود تا اینکه در انتها دوباره به خاک برمی‌گردی. اما مهم‌ترین درس همان است که باز در این بازگشت به خاک تسبیح خدا می‌گویی؛ یعنی در این عمر زندگانیت حرفت را عوض نکردی و در طاعت خدا باقی ماندی...»

شاید این عکس زیبا، این فاصله کوتاه تولد تا مرگ رو بهتر نشون بده...

پ.ن: فردا یازده مرداد هست؛ چهارمین سالگرد اون سفر به یادماندنی... چیزی هم تا 19 مرداد باقی نمونده؛ سومین سالگرد اون هدیه به‌یادماندنی خدا به من... انشاالله روزی همه‌تون

پ.ن.2: باورتون میشه یک سوم ماه رمضون تموم شد؟! قدر بقیه‌اش رو بدونیم...